نیایش به تعبیر دل

 

نیایش

نیایش برترین جلوه ی عشق است

نیایش با دعا خواندن تفاوت اساسی دارد

دعا خواندن از سر می جوشد و نیایش از دل

آنها کلمات اند و نیایش ، سکوت محض

خدا همه چیز ما را می داند،بنابراین،به کلمات ما احتیاجی ندارد.

او پیش از آنکه ما بگوییم،شنیده است

نیایش ، محاوره نیست

بلکه ارتباطی است در سکوت و خلوت

نباید چیزی گفت ، نباید چیزی خواست

نبایدچیزی طلب کرد ، زیرا پیشاپیش همه چیز داده شده است

خدا پیش از آن که تو او را بخوانی ، تو را خوانده است

مولوی چه خوب گفته است که

اولیا دهانشان از دعا خواندن بسته است

آنها در همه لحظات مشغول نیایش اند

در ساحت نیایش ، حتی فکر نیز باید خاموش شود

آنجا فقط چشمان خویش را ببند

سر خویش را قدری فرو بیاور و

مستغرق دریای او شو در آن خلوت درون

جایی که کلمه ای رد و بدل نمی شود

برای نخستین بار صدای نجواگر خداوند را می شنوی

این صدا را فقط در آن سکوت و سکون عظیم می توان شنید

این صدا فقط در قلب طنین می اندازد

هنگامی که دل را از هیاهوی دل مشغولی ها خالی کردی

نجوای او به گوش می رسد

در واقع دل توست که با تو سخن می گوید

دل در این هنگام ، همچون نی بر لبان خداوند نشسته است

و به آهنگ او مترنم است

حتی در این ساحت نیز پیام او در قالب کلمات به گوش نمی رسد

بلکه او بی کلام سخن می گوید

او تو را با احساس سپاس و قدردانی سرشار می سازد

و تو را لبریز از حضور حقیقت در ساحت جانت می کند

او همه ی این کارها را بدون واسطه کلمات انجام می دهد

بدون کلمات و فقط در قلمرو احساس و تجربه