اسماعیل تو کیست؟
عید قربان که پس از وقوف در عرفات(مرحله شناخت)
و مشعر(محل آگاهی و شعور)
و منا(سرزمین آرزوها، رسیدن به عشق)
فرا مى رسد، عید رهایى از تعلقات است.
رهایى از هر آنچه غیرخدایى است.
در این روز حج گزار، اسماعیل وجودش را،
یعنى هر آنچه بدان دلبستگى دنیوى پیدا کرده را قربانى مى کند
تا سبکبال شود.
اکنون در منایی، ابراهیمی، و اسماعیلت را
به قربانگاه آورده ای اسماعیل تو کیست؟چیست؟مقامت؟آبرویت؟
موقعیتت، شغلت؟ پولت؟ خانه ات؟ املاکت؟ ... ؟
این را تو خود می دانی، تو خود آن را، او را – هر چه هست
و هر که هست باید به منا آوری و برای قربانی، انتخاب کنی،
من فقط می توانم نشانیهایش را به تو بدهم:
آنچه تو را، در راه ایمان ضعیف می کند،
آنچه تو را در "رفتن"، به "ماندن" می خواند،
آنچه تو را، در راه "مسئولیت" به تردید می افکند،
آنچه تو را به خود بسته است و نگه داشته است،
آنچه دلبستگی اش نمی گذارد تا " پیام" را بشنوی،
تا حقیقت را اعتراف کنی، آنچه ترا به "فرار" می خواند.
آنچه ترا به توجیه و تاویل های مصلحت جویانه می کشاند،
و عشق به او، کور و کرت می کند؛
ابراهیمی و "ضعف اسماعیلی" ات، ترا بازیچه ابلیس می سازد.
در قله بلند شرفی و سراپا فخر و فضیلت،
در زندگی ات تنها یک چیز هست که برای بدست آوردنش،
از بلندی فرود می آیی، برای از دست ندادنش،
همه دستاوردهای ابراهیم وارت را از دست می دهی،
او اسماعیل توست، اسماعیل تو ممکن است یک شخص باشد،
یا یک شیء،یا یک حالت،یک وضع،و حتی، یک " نقطه ضعف !!! "
هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی
کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را
عید قربان دوباره بی ایمانی ام را به رخم می کشد
یا حق تا بعد